"סעווענטין סיקסדי פייוו מיט ניינדי סיקס סענטס" האט די קעשיר אויסגעריפן מיט א רואיגע שטימע, אויסשטרעקענדיג זיין הענט איבערצונעמען די קאסטומער'ס קרעדיט קארד. "וואס" האט יענקל ארויס געשטאמלט, ווען זיין פנים ווערט בלאסער פון מינוט צו מינוט. "סעווענטין סיקסדי פייו מיט זעקס און ניינציג סענטס" האט דער קעשיר איבערגעזאגט אומגעדולדיג. יענקל האט זיך גענומען טאפן זיינע טאשן זוכנדיג פאר די קהלה'ס הנחה קארטל. "נו" האט דער קעשיר אים אונטערגעיאגט, "עס זענען דא נאך מענטשן דא, די האלטסט אויף די גאנצע רייע", ענדליך האט יענקל געטראפן די קארטל ערגעץ אין זיין בעק טאש צווישן עטליכע צעקנייטשטע רעסיטס, און עס אהין געגעבן פאר דער קעשיר. "אנטשולדיגט, אבער ביי א חתן פעקעדזש געבן אונז נישט קיין דיסקאונטס, די דיסקאונט איז שוין אראפ גערעכנט, אונז קענען עס נישט געבן פאר נאך ביליגער" האט דער קעשיר געזאגט מיט געמאכטע מיטלייד. "אז איר ווילט קען איך אייך געבן די רעגולער פרייז מיט די קהלישע הנחה" האט ער צוגעלייגט. ''מען קען באצאלן מיט פעימענטס?" האט יענקל געפרעגט מיט א שטיל ציטערדיגע קול. "סארי עס איז א סטאר פאליסי, מען קען גארנישט ארויס נעמען פון געשעפט פאר עס איז באצאלט" האט די קעשיר געזאגט מיט מיטלייד. יענקל האט באין ברירה ארויס גענומען א קרעדיט קארד, דער איינציגסטע וואס מען האט נאך געקענט סווייפן עפעס, און עס דערלאנגט פארן אינגערמאן אנטקעגן איבער אים 'מען וועט מוזן בארגן עפעס כדי צו קענען קויפן נאכטמאל היינט' האבן די פיינליכע מחשבות געשטורעמט אין יענקל'ס מח. "טו טו טו טו" האט זיך געהערט די -שוין היינט באקאנטע- גערויש פונעם רעדזשיסטער. יענקל האט געפילט ווי ער חלש'עט, זיין קאפ איז אים געווארן שווער, און זיין אויגן איז געווארן טונקל. ער האט געזעהן שטערנס פליען ארום אים, ער האט געשפירט ווי א שווארצע נעפל זעצט זיך ארויף אויף אים, ער האט געפילט ווי ער דערהייבט עס מער נישט, ער האט געפילט ווי זיין מח גייט פלאצן. "אנטשולדיגט ר' איד אייער קארטל איז נישט דורך" האט יענקל געהערט אן אומקלארן קול. עס האט געהערשט אן אומבאטעמטע שטילקייט. א שטילקייט וואס האט געשריגן מיט יאמערליכע קולות. א שטילקייט וואס האט געטראפט בלוט. א שטילקייט וואס האט זיך געבעטן "ראטעוועעעטטטט!!!" "ראטעוועט מיך!!!" "איך ווער דערטראנקן!!!" "איך קען נישט מער!!!"
"הצלה" האט זיך ארויסגעריסן א יאמערליכע געשריי. עס איז געוועהן חזקי, די חתן. "מיין טאטע גייט עס נישט דורכמאכן ח"ו אויב גייט עס ווייטער אזוי אן, מיין טאטע גיי..." חזקי'ס קול האט זיך געשטיקט מיט טרערן, און ער האט אויסגעבראכן אין א ביטערע געוויין. טרערן, טרערן, טרערן, דאס איז די איינציגסטע זאך וואס האט זיך דארט געהערט.
טייערע אידן רחמנים בני רחמנים. קענען אונז דען שטיין אין די זייט און הערן די ביטערע געוויין פון חתנים, און ווייטער אנגיין מיט אונזער לעבן כאילו נישט מיך מיינט מען? קענען אונז דען שטיין אין די זייט און הערן די געבעט פון מחותנים, און בלייבן פאסיוו? קענען אונז דען שטיין אין א זייט און מיט האלטן אזא סצענע, און בלייבן גלייכגילטיג?
"ניין" אונז קענען נישט און אונז וועלן נישט שטיין גלייכגילטיג! אונז וועלן נישט לאזן א צווייטע איד אויס בלוטיגן! אונז וועלן נעמען א חלק אין די געוואלדיגע מצווה פון הכנסת כלה, דורך שטיצן די קופת חתנים וואס העלפט אנקליידן צענדליגע חתנים מיט קלאודינג, דריי גודס, היטן, שיך, און נאך!
מחותנים שרייען "הצלה!"
חתנים שרייען "הצילנו!"
עס איז נישט קיין "הלצה", איינמאל א יאר ווערן אונז אלע "הצלה מעמבערס!"
